จังหวัดเชียงใหม่ เป็นจังหวัดท่องเที่ยวที่กำลังเผชิญความท้าทายในหลายๆด้านเช่นเดียวกับเมืองท่องเที่ยวใหญ่ในหลายประเทศทั่วโลก เนื่องจากมีการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของตึกอาคารสิ่งปลูกสร้างการขยายตัวของธุรกิจการค้าต่างๆ เนื่องจากมีจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นซึ่งรวมทั้งนักท่องเที่ยว ในเขตเมืองที่มีประชากรและนักท่องเที่ยวและมีกิจกรรมการค้าเป็นจำนวนมากส่งผลให้เกิดขยะและของเสียเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะขยะอาหาร (Food waste) ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 60 ของขยะทั้งหมด หรือประมาณเกือบ 250 ตันต่อวัน โดยขยะในเชียงใหม่โดยส่วนใหญ่จะถูกส่งไปกำจัดโดยวิธีการฝังกลบที่ระยะทางไกลกว่า 100 กม.จากตัวเมืองเชียงใหม่ นอกจากนั้นส่วนที่เป็นขยะอาหารส่วนใหญ่ที่จะถูกกำจัดโดยการฝังกลบ ซึ่งเป็นการดำเนินการที่ไม่ยั่งยืน ก่อให้เกิดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่สูงมาก ขยะอาหารไม่ได้ถูกใช้ประโยชน์ทั้งที่สามารถนำไปแปรรูปเป็นปุ๋ยเพื่อหมุนเวียนธาตุอาหารกลับไปใช้ในพื้นที่เพาะปลูกในเมืองหรือรอบๆตัวเมืองเชียงใหม่ เพื่อลดต้นทุนปุ๋ยเคมีและทำให้เกิดห่วงโซ่อุปทานอาหารที่ปลอดภัยและยั่งยืนขึ้น

การแก้ปัญหาในเรื่องการสูญเสียอาหารและขยะอาหารสามารถดำเนินการโดยใช้หลักการของ BCG Economy คือ เศรษฐกิจชีวภาพ เศรษฐกิจหมุนเวียน และเศรษฐกิจสีเขียว (Bio-Circular-Green Economy)  แนวคิดที่สนับสนุนให้เราใช้สิ่งของหรือทรัพยากรที่มีอยู่ให้คุ้มค่าที่สุด มีการวางแผนให้สิ่งของที่เราใช้สามารถคืนสู่สภาพเดิมหรือพร้อมนำกลับมาใช้ใหม่ได้ ถือเป็นแนวทางลดการใช้ทรัพยากรใหม่ เตรียมพร้อมรับมือกับปัญหาการขาดแคลนทรัพยากรในอนาคต รวมถึงปัญหาทางด้านสิ่งแวดล้อมที่อาจเกิดขึ้นได้จากวัสดุเหลือทิ้ง แนวคิดนี้ยังสามารถช่วยลดก๊าซเรือนกระจกที่ทำให้เกิดภาวะโลกร้อน โดยเฉพาะการบริหารจัดการเพื่อลดการสูญเสียอาหารและขยะอาหารตลอดห่วงโซ่อุปทาน การวางแผนการบริโภคเพื่อลดของเสีย และการแปรสภาพขยะอาหารหมุนเวียนกลับมาใช้ใหม่ เช่น การนำขยะอาหารไปทำปุ๋ยเพื่อใช้เองหรือส่งกลับสู่แปลงเกษตรกรหรือสวนในเมือง จะเป็นการส่งเสริมให้เกิด Circular Nutrient Cycle หมุนเวียนธาตุอาหารและลดต้นทุนการใช้ปุ๋ยเคมีในการบำรุงรักษาแปลงเกษตรและภูมิทัศน์สวนในเมือง นำวัสดุธรรมชาติหมุนเวียนทำปัจจัยผลิต นำนวัตกรรมชีวภัณฑ์ ถ่านชีวภาพ (Biochar) ใช้ในการดูแลแปลง ซึ่งการดำเนินการดังกล่าวสามารถบูรณาการเชื่อมโยงกับยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวที่ยั่งยืนและท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมมากขึ้น (Sustainable tourism and Eco-tourism) ดังตัวอย่างที่กำลังดำเนินการอยู่ที่จังหวัดภูเก็ต ในโครงการ Phuket Sand Box ซึ่งประสบความสำเร็จเป็นอย่างดีโดยมีการสร้างโปรแกรมท่องเที่ยวให้นักท่องเที่ยวมีส่วนร่วมกับสถานประกอบการในห่วงโซ่อุปทานการท่องเที่ยวและอาหารให้มีการจัดการสิ่งแวดล้อมที่ยั่งยืนขึ้น โดยการดำเนินการต้องมีการเตรียมพร้อมสำหรับหลังวิกฤติโควิทนี้ที่จะมีการเปิดให้นักท่องเที่ยวต่างชาติกลับเข้ามาในจังหวัดท่องเที่ยวต่างๆ รวมถึงเชียงใหม่

ดังนั้นหนึ่งในเรื่องสำคัญของการการสร้างเมืองที่ยั่งยืนขึ้นในอนาคตคือการจัดการห่วงโซ่อุปทานอาหารของเมืองเพื่อการลดการสูญเสียอาหารและขยะอาหาร ร่วมกับการพัฒนา เศรษฐกิจชีวภาพ เศรษฐกิจหมุนเวียน และเศรษฐกิจสีเขียว (Bio-Circular-Green Economy)  มีความสำคัญกับการพัฒนาอย่างยั่งยืนพร้อมการยกระดับความสามารถทางการแข่งขันของประเทศ แม้ปัจจุบันจะมีกระแสสร้างการตระหนักรู้เรื่อง BCG Economy มากขึ้นแต่ยังขาดการผลักดันสู่การปฏิบัติที่ชัดเจน วัดผลได้ และขาดการสร้างการมีส่วนร่วมและการเชื่อมโยงกันของภาคส่วนต่างๆ ในห่วงโซ่คุณค่าเพื่อนำไปสู่ผลกระทบร่วม (Collective Impact) โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการพัฒนาอุตสาหกรรมเกษตรและอาหาร แม้จะมีการขับเคลื่อนเกษตรอินทรีย์ที่สามารถตอบโจทย์เป้าหมาย BCG Economy ได้แก่ การเพิ่มมูลค่าสินค้า ลดต้นทุนการเพาะปลูกจากการบริหารระบบนิเวศดิน น้ำ อากาศ และการใช้วัสดุธรรมชาติหมุนเวียนเป็นปัจจัยผลิต เป็นการดำเนินงานที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมและสนับสนุนการสร้างความหลากหลายทางชีวภาพ แต่ยังขาดการผลักดันสร้างการมีส่วนร่วมในห่วงโซ่คุณค่าจากเกษตรกรสู่ผู้ประกอบการและผู้บริโภคให้มาร่วมพัฒนา BCG Economy

ดังนั้นเป้าหมายของงานวิจัยนี้คือศึกษาห่วงโซ่คุณค่าของวัตถุดิบอาหารและอาหารที่เข้ามาบริโภคในเชียงใหม่และการสูญเสียรวมถึงขยะอาหารที่เกิดขึ้นโดยเน้นร้านอาหารและโรงแรมที่เป็นธุรกิจการท่องเที่ยวและผู้บริโภคที่เป็นนักท่องเที่ยวเป็นหลัก ในพื้นที่ศึกษา วิเคราะห์แนวทางในการลดการสูญเสียและการแปรรูปหมุนเวียนธาตุอาหารจากเศษอาหาร และดำเนินโครงการนำร่องการลดการสูญเสียและขยะอาหารโดยใช้แพลตฟอร์มแบบมีส่วนร่วม จากทั้งผู้บริโภค ผู้ประกอบการและเกษตรกร เชื่อมโยงห่วงโซ่คุณค่าจากเกษตรกรอินทรีย์ผู้ผลิตวัตถุดิบ สู่ผู้ประกอบการ (เช่น โรงแรม ร้านอาหาร ผู้แปรรูป ตลาดร้านค้า และองค์กรทั่วไปที่มีความสนใจการจัดการด้านเกษตรอาหารเพื่อสุขภาวะพนักงาน หรือการทำ CSR)  ที่เป็นกลไกสนับสนุนการสร้างการมีส่วนร่วมในห่วงโซ่คุณค่าเกษตรและอาหารอินทรีย์ ให้กลุ่มผู้ใช้งานได้เข้าใจและนำโมเดลเศรษฐกิจ BCG ไปปฏิบัติใช้อย่างต่อเนื่องเพื่อสร้างประโยชน์ให้กับภาคส่วนที่เกี่ยวข้องและอุตสาหกรรม และยังนำไปสู่การสร้างผลกระทบร่วม (BCG Collective Impact) พร้อมการเพิ่มความสามารถในการแข่งขันของประเทศจากการยกระดับการทำงานของเกษตรกร ผู้ประกอบการ ผู้บริโภค และยังส่งเสริมโอกาสการค้าและความร่วมมือทางเศรษฐกิจสังคมกับนานาประเทศที่ต่างให้ความสำคัญกับการดำเนินกิจกรรม BCG Economy ที่เป็นรูปธรรม มีการติดตามวัดผลได้